Home Sweet Home

Halloooooooooo daar!

Dit is écht mijn allerlaatste blog over mijn Nieuw-Zeeland avontuur. Ondertussen ben ik alweer bijna een maand terug in Nederland maar ik ben jullie verschuldigd om over mijn laatste twee weken in Nieuw-Zeeland te vertellen en natuurlijk mijn thuis komst.

Ik haak net zoals altijd in op mijn vorige blog waarin ik vertelde dat het opkomende weekend er niet heel spannend uitzag. Dit was het ook niet. Ik heb het hele weekend aan verslagen gewerkt voor school en weinig anders gedaan. Na dit weekend volgde mijn laatste stage week waarin ik mijn verslagen heb afgerond en de resultaten van mijn onderzoek heb gepresenteerd aan het Marketing team + bedrijfsbegeleider. Het is toch heel anders in het Engels, maar het is goed gegaan. Mijn collega’s vonden de resultaten erg interessant en dat is fijn. Vrijdags was mijn laatste stage dag en om 10.30am was er voor mij een morning tea georganiseerd waar alle collega’s gezellig samen koffie drinken en hierbij kon ik afscheid nemen van iedereen en iedereen van mij☺. Er worden voor morning tea’s altijd lekkere koekjes en dingetjes gekocht en sommige mensen bakken zelf iets. Ik was voor deze gelegenheid ook de keuken in gegaan en had (volgens het recept dat ik van Ria had gekregen) een heerlijke appelkoek gemaakt. Niet alleen ik vond hem erg lekker maar ook bij mijn collega’s viel deze in smaak. Gelukkig maar want het maken hiervan duurde langer dan ik had verwacht haha. Vrijdagmiddag was het heerlijk weer en heb ik samen met een aantal collega’s een drankje gedaan in Takapuna vlakbij het strand. Na dit gezellige uurtje was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Ik ben heel blij dat ik uiteindelijk bij dit bedrijf terecht ben gekomen en heb er een prettige tijd gehad. NZIE, bedankt!

Zaterdag stapte ik samen met huisgenoten Bart, Niels, Jiska, Christa en Whitney in de auto onderweg naar Taupo. De namen Jiska, Christa en Whitney zijn volgens mij niet eerder gevallen in mijn blog. Deze meiden zijn tijdens mijn laatste 2 weken ingetrokken in het Dutchie House. Leuk grapje voor Whitney aangezien zij uit North Carolina, Amerika komt! Dit bleek echter niet in de weg te staan bij Whitney want ze mengde heel makkelijk. Ze wenste ons zelfs in het Nederlands slaap lekker! Anyway, we gingen gezellig met z’n zessen naar Taupo en eigenlijk was deze trip opgezet omdat IK héél graag hierheen wilde omdat ik een Skydive had geboekt! Deze activiteit had ik al in mijn hoofd voordat ik in NZ was en ik vond dat ik NZ niet mocht verlaten zonder dit te doen. Leuk detail: ik besloot mijn Skydive definitief te boeken op de dag dat dit artikel verscheen: http://nos.nl/artikel/2012075-skydivers-net-op-tijd-weg-voor-crash.html. Het vliegtuig van Skydive Taupo is die dag in Lake Taupo gecrasht. Oepsie! Ik was hier natuurlijk al van op te hoogte terwijl iedereen in Nederland sliep maar het was wel geinig. Ik had papa wel ingelicht over mijn plan maar mama expres niet. Ik had mijn Skydive geboekt voor zaterdag 24 januari om 14.30u. Rond een uur of 12.30u kwamen wij al aan in Taupo en gingen we een bezoek brengen aan de Huka Falls, een mooie waterval van heel mooi blauw water, waar ik al eerder was geweest. Rond 12.45u werd ik gebeld door een onbekend NZ nummer en dit bleek een medewerker van Skydive Taupo te zijn om te vragen of ik al in Taupo was en of ik toevallig mijn skydive wilde vervroegen: geen enkel probleem. In het Skydive pakket zat een pick up- drop off service en de medewerker zou zorgen dat ik zo snel mogelijk opgehaald zou worden bij de Huka Falls. Een kwartiertje later reed de limousine voor. Ja echt, de pick up- drop off service werd verzorgd door een limousine! Hup de limousine in en op naar de locatie. Hier kreeg ik eerst instructies, moest ik me omkleden en mocht ik het vliegtuigje in. Eerlijk gezegd ben ik geen enkel moment zenuwachtig geweest en zelfs niet toen ik op de rand van het vliegtuig zat, klaar om naar beneden te storten. Het was echt tof! Een minuut lang weet ik veel hoeveel meter naar vallen, heel leuk! Ergens vond ik het ook tegenvallen qua adrenaline maar dat neemt niet weg hoe vet het was. Ik wil dit zeker nog een keer doen! Zoals ik net zei had ik mijn moeder bewust niks verteld. Na mijn skydive had ik direct een aantal foto’s gemaild naar het thuisfront waarin ik vertelde dat ik nu echt klaar was om naar huis te komen. Ik had graag de reactie van mijn moeder gezien, hihi.

Zondag hadden we nog een dag in Taupo. Deze dag zijn Bart, Niels, Jiska en ik begonnen met een boottochtje over Lake Taupo. Christa en Whitney hadden voor die dag de Tongariro crossing gepland, wellicht herinneren jullie het nog dat ik dat samen met Kars en StudentTrips heb gedaan in Oktober: hike van 19,4 km met sneeuw en mist, -10 graden, wind van 60 km/h en weet ik het wat allemaal. Ellende in ieder geval. Leuk om eens in je leven te doen maar het blijft ook echt bij die ene keer. ECHTER was het bij de meiden prachtig weer, geen enorme kou, geen hard wind en mooie verre uitzichten. Dus lieve mensen, mochten jullie deze hike ooit in je leven willen doen doe hem in Januari (December kan ook), maar niet in Oktober! Na het boottochtje zijn wij ergens langs Lake Taupo gaan chillen in de zon en hebben we gewacht totdat de meiden klaar waren met hun tocht. Hierna hebben we iets gegeten en zijn we terug naar huis gereden.
Mijn laatste weekendje in Nieuw-Zeeland was meer dan geslaagd!

Maandag ben ik begonnen met het inpakken van mijn koffer en heb ik afscheid genomen van knuffelbeer/huisgenoot Jasper die samen met zijn broer ging reizen. ’s Avonds had ik een etentje gepland met Leonie in de Skytower! In de Skytower zit een restaurant dat langzaam ronddraait waarbij je uitzicht heb over de stad, 1 rondje draaien duurt een uurtje. Ik had een reservering gemaakt om 19.30u en ik wist dat de zon onder zou gaan om 20.30u. Dit betekende dat wij een daglicht uitzicht hadden en de zon onder zagen gaan en ook nog even uitzicht hadden terwijl het donker was. Heel leuk om dit te doen en het eten was ook erg lekker. Dit was ook gelijk het moment dat ik afscheid heb genomen van Leonie…

Dinsdag was het dan echt mijn allerlaatste dag. Ik heb de rest van mijn koffer ingepakt en heb de kaarten+ foto’s van mijn muur afgehaald. Mijn kamer veranderde in één klap in saaie bedoeling.. Ik ben voor de laatste keer naar het shoppingcentre geweest (niks gekocht want dat paste echt niet in mijn koffer, ik moest namelijk al het een en ander achter laten) maar ben naar de bank geweest en heb voor de laatste keer geluncht bij Pita Pit. ’s Avonds met alle aanwezige huisgenoten pizza gegeten en afscheid genomen van iedereen omdat ik woensdagochtend vroeg zou vertrekken.

Woensdagochtend om 6.00u reed ik weg bij mijn huis. Lieve Bart bracht mij naar het vliegveld en Jacquelien was opgestaan om dag te zeggen. Het was heel vreemd om weg te rijden uit Albany, mijn home townie van de afgelopen maanden maar tegelijkertijd keek ik er enorm naar uit om naar huis te gaan. Een uurtje later kwamen we aan bij Auckland Airport. Bart is nog even mee naar binnen gelopen maar toen was het ook tijd om van mijn laatste NZ maatje afscheid te nemen. Ik ging inchecken en had uiteraard gedoe met het aantal kilo’s dat ik graag mee wilde nemen naar Nederland. Een paar uur later stapte ik het vliegtuig in en kwam ik tot de ontdekking dat ik de komende 12 uur een hele rij stoelen tot mijn beschikking had, ik kan me ergere dingen voorstellen ;).
Na een vlucht van 12 uur waarbij ik bijna niks anders heb gedaan dan het kijken van Vampire Diaries, kwam ik aan op het vliegveld van Seoul (Korea). Ik had een prima eerste vlucht gehad: 12 afleveringen gekeken en een halfuurtje geslapen. Toen ik wakker werd na dat halfuurtje zat er ineens iemand op de stoel op mijn rij langs het gangpad. Ik had dus geen hele rij meer voor mezelf maar ik had al wel de middelste stoel geclaimed hihi, die derde stoel had ik toch niet nodig. Aangekomen in Korea moest ik 6 uur wachten op het vliegtuig dat mij naar Amsterdam zou vliegen. Ergens iets gegeten, gedoucht (gratis!) en verder met mijn MacBook op lekkere stoelen gezeten en zitten internetten. Tijdens deze overstap kreeg ik te horen van mij moeder dat ze er helaas niet bij kon zijn om mij op te halen op Schiphol. HUH WAT? Mijn lieve mama lag namelijk in het ziekenhuis met een ontsteking in haar darm. Hierover zo meer. Ook de uren in Korea gingen sneller dan verwacht en voor ik het wist stapte ik in het krappe toestel van KLM. Ik vloog met Korean Air maar mijn laatste vlucht was operated by KLM en lieve mensen, ik kan jullie vertellen: dit is niks. Dit toestel was totaal niet comfortabel als je het vergelijkt met de toestellen van Korean Air waarmee ik heb gevlogen. Veel minder beenruimte en dat merk je meteen. Dit vliegtuig was helaas drukker dan het vorige wat betekende dat ik mensen naast me had zitten, ik zat gelukkig bij het raam. Overigens was er ook niks mis met mijn buurmannen. Leuke mannen waarmee ik nog gezellig hebt gekletst. Ondanks dat dit vliegtuig niet comfortabel was, heb ik zeker de helft geslapen. Hierdoor wel een maaltijd gemist maar als ik mijn buurmannen moet geloven, had ik daar juist geluk mee. Wat ik wel raar vind is dat ik weet van Korean Air dat ze netjes een sticker op de stoel voor je plakken waarop staat dat je een maaltijd hebt gemist en dat je het cabinepersoneel moet aanspreken als je deze alsnog wenst te ontvangen. Beste KLM, waar was jullie sticker? Enfin, voor ik het wist zette de piloot de daling in en kon ik door het raampje Nederland zien.

Dit was het moment dat ik begon te huilen. Ik was gewoon weer terug. 5 maanden lang lijkt Nederland op sommige momenten enorm onbereikbaar en ineens was ik er weer. Nog maar heel eventjes en ik was weer echt thuis. Ik liep de paspoort controle door en vanaf daar zag ik direct mijn vader staan die achter het raam naar mij stond te zwaaien. Nog meer tranen. Bagageband schiet op, ik wil mijn koffer! Niet heel veel later had ik mijn koffer en kon ik heeeeeeel snel naar buiten. Naja, eerst werd ik nog even tegengehouden door zo’n mannetje: “Mevrouw heeft u iets aan te geven?” “Nee.” “Heeft u iets gekocht met een waarde meer dan X euro?” “Nee.” “Heeft u … bij zich?” “Nee.” “Oke, prettige dag verder.” “Joeeeee, thanks”. Ik liep de hoek om en daar stonden ze, uitgerust met een spandoek gemaakt door Karsten, Annelies en Ina en een tof sign gemaakt door Silvia. Er stonden meer mensen dan ik had verwacht maar oh wat is het leuk om iedereen weer te zien! En dat om half 5 sochtends! Ohja, niet te vergeten: NOG meer tranen natuurlijk toen ik de hoek om kwam. Ik was even sprakeloos. Wauw! Na gezellig wat te hebben gedronken, zijn we naar huis gereden. Eerste dingetje waar ik gelijk weer aan mocht wennen was dat ik als bijrijder aan de rechterkant instapte en we weer aan de rechterkant van de weg rijden. Zoals ik al maanden heb geroepen, was het eerste wat ik deed toen ik thuis kwam de frituurpan aanzetten en frikadellen en bitterballen bakken. Jammie! Maakt mij het nou uit dat het 7.00u is, ik had toch een jetlag. De woonkamer thuis was versierd door opa en oma en voorzien van een mooi boeket bloemen. Lief!

Mijn eerste dag in Nederland ging ik uiteraard naar het ziekenhuis om mijn moeder te zien en langs opa en oma. Even terug komend bij mijn mama en om een lang verhaal kort te maken: mama lag in het ziekenhuis met darmproblemen en kreeg medicatie middels een infuus. Ze heeft hier bijna een week gelegen en toen mocht ze op zondag weer naar huis. Toen waren we echt weer allemaal thuis! In de tussentijd heeft mam nogmaals een week in het ziekenhuis gelegen waarbij ze ook de nodige onderzoeken heeft gehad. Aankomende dinsdag (3 maart) heeft ze een operatie.

Op zaterdagavond was er een klein feestje georganiseerd en kwamen er een aantal vrienden langs om gezellig te kletsen. Ook dit was weer erg leuk om weer mensen te zien, daarna nog even de kroeg in en nog meer mensen! Het beviel me dus prima om weer thuis te zijn, behalve de jetlag waar ik bijna 2 weken last van heb gehad. Pffff.

School begon gelijk de eerste maandag en in die week had ik een gesprek met mijn stagebegeleider om de resultaten te bespreken en mijn cijfer te horen. Helaas heeft zij het onderzoek dat ik heb uitgevoerd beoordeeld met een onvoldoende. Dit betekent dat ik mijn onderzoek moet herkansen en ik dus mijn studiepunten voor stage niet direct heb gehaald. Schrik niet: ik hoef niet terug naar Nieuw-Zeeland maar dit maakt het niet minder vervelend. Zoals je wellicht begrijpt, ben ik het niet eens met de beoordeling en de manier waarop het is gegaan dus dit wordt vervolgd. Niet meer in mijn blog, want dit is echt de laatste.

Inmiddels ben ik al bijna een maand thuis en zeg nou zelf, wat gaat de tijd toch snel. Toen ik thuis kwam, had ik helemaal niet het gevoel alsof ik 5 maanden ben weggeweest. Nieuw-Zeeland lijkt 1 grote droom en ik zou graag terug gaan naar deze droom. Begrijp me niet verkeerd, het is fijn om weer thuis te zijn maar wauw wat heb ik een mooie ervaring achter de rug. De eerste weken waren weliswaar niet makkelijk maar ik ben zo blij dat ik het mogen meemaken. In de afgelopen weken heb ik gewerkt aan een after movie van dit avontuur. In chronologische volgorde heb ik foto- en video materiaal achter elkaar gezet en ik ben apetrots op het resultaat. See it yourself: http://youtu.be/6DlpCBTtCVo (je kan dit toffe filmpje niet op een mobiel apparaat bekijken omdat ik een liedje heb gebruikt die blijkbaar auteursrechtelijk beschermd is en dat kan om een of andere reden niet afgespeeld worden ofzoooo.)

Leuk feitje tussendoor waar ik zelf wel om moest lachen: 15 februari kreeg ik een berichtje van Whitney dat er post voor mij was bezorgd. Oh leuk! Ik had haar gevraagd het open te maken en er een foto van te maken. Wat bleek: het was een kerstkaart van mijn ex-buurtjes. Hahaha! Onder het motto: beter laat dan nooit! Bedankt ☺!

Vanavond ga ik een aantal NZ vriendjes en vriendinnetjes weer zien. Sahar viert haar verjaardag en heeft er een NZ reunion van gemaakt. Gezellie! Ik kijk er (al weken) naar uit!

Zo lieve mensen, dit was het dan echt. Bedankt voor jullie aandacht en berichtjes. Ik heb mijn blogs met plezier geschreven en hoop dat jullie het met plezier hebben gelezen.

Cheers!

Foto’s: http://www.mijnalbum.nl/Album=BL368ESP