Je bekijkt de reis...
Stage in Auckland, Nieuw-Zeeland.
Reisverslag Heerlijke weken en het einde in zicht
15 januari 2015
|
Aantal keer bekeken
358
Aantal reacties
0
Auckland,
Nieuw Zeeland
a
A
Heerlijke weken en het einde in zicht
Hallo allemaal!
Het zou zo maar eens kunnen zijn dat dit mijn laatste blog is en het zou ook zomaar eens zo kunnen zijn dat dit leukste is. Zo niet, dan is het in ieder geval de gekste want deze is grotendeels geschreven door Kars!
Voordat ik jullie ga verblijden met zijn verhaal (waar ik overigens hier en daar wat kleine dingen heb toegevoegd), wil ik jullie graag nog vertellen wat ik het weekend heb gedaan voordat Kars hier aankwam.
Ik zou, zoals ik had gezegd in mijn blog, waarschijnlijk gaan duiken met Sahar, Dionne en Daphne. Eigenlijk was onze boottrip en hostel al geboekt dus we zouden gewoon gaan totdat er iets onprettigs gebeurde. Sahar kreeg last van d’r buik en dit bleek een paar dagen later een blindedarmontsteking te zijn, ze werd snel geopereerd en moest natuurlijk op doktersadvies rustig aan doen. Duiken zat er dus niet in voor haar en wij wilde ook niet gaan zonder haar. Echter omdat het vakantie was hadden we allemaal een lang weekend (+maandag) dus we wilde wel iets gaan doen. Uiteindelijk had ik samen met Dionne besloten om naar Napier te gaan. Daphne leek het verstandiger om thuis te blijven omdat ze d’r koffer moest inpakken, kamer op moest ruimen en nog wat dingen af moest maken en dit moest voor maandagavond. Sahar durfde niks vast te zetten omdat je niet na een operatie gelijk topfit bent. Dus: ik zou samen met Dionne op pad gaan. Zaterdagochtend stond Dionne bij mij voor de deur en nadat ik nog even snel had gedoucht en mijn spullen had gepakt (oeps, foutje), wilde we vertrekken totdat Daphne ineens begon te twijfelen; ze wilde toch wel graag Napier zien. Ik heb Daph overgehaald om toch mee te gaan en had beloofd dat ik haar maandag met alles zou helpen. Hup de auto in en op naar Napier. Sahar nog even berichtje gestuurd dat Daph toch mee ging en d’r een fijn weekend gewenst. Reactie: “Ooooooh ik twijfel nu ook, ik voel me eigenlijk goed en wil geen weekend thuis zitten als ik ook gewoon mee kan!” “Oke Sahar, pak je spullen, we komen nu naar je toe!” We gingen dus toch een weekendje met z’n vieren tegemoet, gezellig!
Napier is best een stuk rijden dus we kwamen begin van de avond pas aan. We hebben snel boodschappen gedaan, hebben gekookt en hebben wat gekletst. Niet al te laat gaan slapen want we moest redelijk vroeg op. Volgende dag gingen we richting Hastings om een tractortour te doen naar een Gannet (vogelsoort) colonie. We zaten op de aanhanger van een tractor, 4 uur lang, rijdend over het strand in een heeeeerlijke zon. De Gannets stonken maar was leuk om te zien. Na deze tour hebben we besloten om een strand op te zoeken en de rest van de middag te ‘tannen’. Avonds hebben we eten gehaald bij de Mc Donalds en zijn we naar Te Mata Peak gereden om hier met onze maaltijd naar een mooie zonsondergang te kijken. Echter was er een wolk die het een beetje verpestte maar het was mooi! De volgende ochtend, maandags alweer, zijn we snel (zo snel mogelijk was alsnog 6 uur ofzo) naar huis gereden en heb ik Daphne, zoals beloofd, geholpen. Rond 18.00u waren we op het vliegveld om haar vriendje op te halen, leuk! Ik hoefde nog maar 1 nachtje te slapen en dan kon ik de mijne ophalen, wat had ik daar zin in zeg!
Nou mensen, ik hou ermee op, ik kom na Kars’ verhaal bij jullie terug!
3…,2…,1…, ACTIE:
Zoals Carmen vorige keer al schreef zou ik deze keer meeschrijven over onze ervaringen in de twee weken dat ik weer in Nieuw Zeeland was.
“Zondag 21 december was het dan zover, het KLM vliegtuig stond weer klaar om mij naar Hong Kong te vliegen en dan door naar Auckland. Uiteindelijk was het half tien ’s ochtends op 23 december voor ik eindelijk het vliegtuig uitstapte in Auckland.
We hadden een drukke twee weken voor de boeg en zijn ’s middags gelijk in de auto gestapt om richting Coromandel te rijden om hier kerst te gaan vieren. Na een goede nacht slaap zijn we, nadat we ons hadden ingecheckt op de camping (ja, echt!) gaan kajakken op zee. Toeval bracht dat Leonie met haar familie ook in Coromandel was. Carmen had gelijk even afgesproken met Leonie en we zijn ook met hun wezen kajakken. De dag begon heel bewolkt maar toen we goed en wel in de kajak zaten, verdwenen de wolken en zijn we, ondanks dat we ons goed hadden ingesmeerd, flink verbrand. We kwamen met de kajak onder andere langs Cathedral cove en nog vele andere leuke plekjes, helaas geen dolfijnen, orka’s of walvissen gezien maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag was het kerst, wat is het raar om een tent uit te zweten en vervolgens deze feestdag in je zwembroek op het strand te vieren. Ik had totaal geen kerstgevoel omdat je gewoon niet gewend bent om kerst zo zomers te vieren. Na wat kerstfoto’s op het strand zijn we doorgelopen naar New Chums Beach. Nou ja, doorgelopen, dat is een groot woord. New Chums Beach is een verborgen strand en dit maakt het ook een hele kunst om er te komen. Na een tocht van een halfuur over een heleboel rotsen liepen we uiteindelijk het hoekje om en lag het strand daar. Het was zeker de moeite waard om deze tocht te maken want wat is het een mooi plekje. Het is niet voor niets dat dit strand in de top 20 van mooiste stranden ter wereld staat. Na New Chums Beach zijn we nog even langs Shakespeare’s Cliff gereden, een prachtig uitkijkpunt over de baai waar we de dag ervoor doorheen gekajakt zijn. We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan Hot water beach, dit is een strand waarbij het water in de grond heel warm is. Mensen graven hier kuilen en gaan er vervolgens in zitten, wij hebben alleen onze voeten in het zand gestoken en toegekeken hoe andere mensen bezig waren. Het was ook veel te druk dus we hadden het gauw gezien.
Het was kerst en daar hoort een kerstdiner bij, de ouders van Leonie hadden ons uitgenodigd om bij hen te komen eten. We kregen een heerlijke spaghetti voorgeschoteld die we uiteraard buiten hebben opgegeten. Het was een gezellige avond maar ondanks de kerstmutsen was er nog steeds geen kerstgevoel.
Het was tijd om afscheid te nemen van Coromandel en in de auto te stappen richting New Plymouth, hier zouden we één nacht overnachten voor we weer verder zouden rijden richting Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Het was zo’n vijf uur rijden naar New Plymouth, onderweg zijn we nog even gestopt bij Elephant Rock, een rots die zoals de naam zegt op een olifant lijkt, maar helaas was het hoog water en konden we er niet bij in de buurt komen. In New Plymouth aangekomen hebben we snel onze spullen in onze kamer gedropt en zijn we de stad in gegaan om hier toch nog het een en ander te gaan bekijken. We zijn naar de Te Rewa Rewa Bridge gereden, een abstracte brug met een prachtig uitzicht op Mount Taranaki. Toen het donker werd zijn we naar een park vlakbij onze slaapplek gewandeld, hier werd het Festival of Light georganiseerd, het hele park was volgehangen met allerlei lampjes en creaties, leuk om gezien te hebben. Na een nachtje geslapen te hebben gooiden we onze koffers weer in de auto en zetten we koers naar Wellington. Onderweg kwamen we langs Mount Taranaki en zijn we gestopt bij een uitkijkpunt, helaas was er door de bewolking niets te zien van de berg zelf. Snel de auto weer in en naar Dawson Falls, een waterval vlakbij Mount Taranaki. Onderweg trok de bewolking helemaal weg maar zodra we stopten bij de waterval trokken er weer wolken voor, het was me niet gegund om een foto van de berg te maken.
Aan het eind van de middag kwamen we aan in de hoofdstad maar niet nadat we kennis hebben gemaakt met de lokale politie. Het resultaat? Een bon voor te hard rijden, hebben we dat ook weer eens meegemaakt! Na onszelf geïnstalleerd te hebben in ons appartement zijn we de stad ingelopen om ergens een lekker hapje te gaan eten. Wellington voelt totaal anders als Auckland. Deze stad is veel ruimer opgezet en er hangt een sfeer dat relaxter is dan in Auckland. Auckland is wat zakelijker en gehaaster. Die avond hebben we verder niet veel meer gedaan en zijn we op tijd gaan slapen. De volgende ochtend was het alweer zondag de 28e van december, tijd om Wellington eens goed te gaan bekijken. We hebben de auto gepakt en zijn naar Mount Victoria gereden, een heuvel met een mooi uitzicht op de haven en de stad helaas was de ochtend vrij bewolkt en waaide het flink in ‘windy Wellington’. Vanaf Mount Victoria zagen we het ‘Wellington Sign’ en besloten we dat we hier ook maar even langs moesten rijden. Het ‘Wellington Sign’ moet hetzelfde voorstellen als de beroemde Hollywood letters die iedereen natuurlijk wel kent alleen was het helaas stukken minder fotogeniek. Hierna reden we door naar de Weta Caves, een must-see voor Lord of the Rings en Hobbit fans. Weta Caves is het bedrijf dat alle rekwisieten voor onder andere deze films maakt. Het bedrijf is eigenlijk een klein museum waar je, je kan vergapen aan al het moois dat deze mannen gemaakt hebben, van zwaarden tot bijlen tot Hobbit voeten tot complete outfits. Carmen heeft er vrij weinig mee want ze heeft de films niet gezien maar ik vond het toch wel erg gaaf om dit allemaal te zien! Door heel Wellington heen vind je heel veel Lord of the Rings of Hobbit dingen terug. Er is zelfs een hele route door de stad waar je in allerlei cafés, restaurants, hotels en winkels beelden van de hoofdpersonages terug kan vinden. Na een biertje op een terras was het tijd voor nog een nieuwe ervaring. Het was tijd om naar het Westpac Stadium te lopen voor de voetbalwedstrijd Wellington Phoenix – Western Sydney Wanderers. Nee, geen rugby wedstrijd maar een normale voetbalwedstrijd zoals wij die in Nederland ook kennen. In mijn eigen geel-zwarte Vitesse shirt zaten we klaar om de geel-zwarten van Wellington Phoenix aan te moedigen. Al snel bleek dat voetbal niet de meest populaire sport van Nieuw Zeeland is, het gigantische stadion was zo goed als leeg maar ondanks dat en ondanks dat het voetbal van dramatisch niveau was, was de sfeer in het stadion heel goed! De wedstrijd werd uiteindelijk met 1-0 gewonnen door Wellington Phoenix. Na de wedstrijd was er de gelegenheid om handtekeningen te scoren van de spelers. Natuurlijk zijn wij ook in de rij gaan staan om wat handtekeningen te scoren. Terwijl Carmen en ik rustig stonden te praten kwam er een speler langslopen die ons ineens wel heel vreemd aankeek. “Zo, wat zijn jullie ver van huis” zei hij ineens, bleek het dus de Nederlander Roly Bonevacia te zijn die dus bij Wellington Phoenix speelt. Het zal waarschijnlijk niet heel vaak gebeuren dat er Nederlandse supporters naar zijn wedstrijd komen kijken!
De daaropvolgende maandag hadden we nog een hele dag in Wellington voor de boeg. We zijn met de Wellington Cable Car de steile heuvels opgeklommen naar een park. Deze dag was er geen wolkje aan de lucht en in het park vonden we al gauw een mooi bankje met een prachtig uitzicht over de stad, hier hebben we even heerlijk genoten van de zon voor we weer terug naar beneden gingen. In het begin van de middag zijn we richting de Red Rocks gereden, juist, rode rotsen. Deze rotsen langs de kust zijn roodgekleurd maar het leukste aan deze rotsen is het feit dat er een zeehonden kolonie te vinden is in de buurt van deze rotsen. Vanaf de parkeerplaats moesten we nog dik vier kilometer wandelen naar de Red Rocks maar goed, het was de moeite waard want de kans was groot dat we zeehonden zouden zien. Drie keer raden wat we niet zagen toen we bij de Red Rocks aankwamen, juist, zeehonden. Er was in de wijde omtrek geen enkele zeehond te vinden en een passerende auto, er konden langs dit pad alleen 4x4’s rijden, wist ons te vertellen dat er kilometers verderop een aantal zeehonden zaten maar dat dit er ook niet erg veel waren. We besloten al gauw om maar om te keren en terug te gaan richting de auto. Gelukkig wist Carmen op de terugweg al snel een lift te regelen en hoefden we niet het complete stuk terug te lopen. De middag sloten we af op het strand waar we nog even lekker hebben liggen bakken.
Na onze dagen in Wellington was het tijd om weer verder te rijden omdat met oud en nieuw in Gisborne moesten zijn. We zouden eerst nog een nachtje in Napier slapen waarna we op oudejaarsdag zelf nog een klein stukje naar Gisborne zouden rijden. Vlakbij Wellington hebben we onze eerste stop gemaakt om Rivendell te bezoeken, een bekende plek voor degenen die de Lord of the Rings en Hobbit films kennen. We zijn op de locatie geweest waar alle beelden voor Rivendell zijn opgenomen. Hierna zijn we doorgereden naar een andere wel heel bijzondere plaats, Taumatawhakatangihanga¬koauau¬o¬tamatea¬turi¬pukakapiki¬maunga¬horo-nuku¬pokai¬whenua¬kitanatahu. Wat? Ja je leest het goed, dit is een plaatsnaam. Om precies te zijn is dit de langste plaatsnaam in de wereld. Naast het plaatsnaambord met deze ontzettend lange naam erop is er helemaal niets te zien in deze plaats maar we kunnen nu toch wel mooi zeggen dat we in de plaats met de langste naam ter wereld zijn geweest. Kunnen we dat ook weer afvinken!
We zijn snel weer doorgereden naar Napier, waar we die nacht zouden slapen. Na in het hotel ingecheckt te hebben zijn we wat gaan eten. Carmen wist al waar we heen moesten, the Frying Dutchman. Een snackbar met een Nederlands tintje, er waren échte kroketten, frikadellen en niet te vergeten écht Nederlandse mayonaise, Carmen heeft ontzettend genoten, ik kan me voorstellen dat je zulke dingen echt gaat missen als je ondertussen al vier maanden uit Nederland weg bent. Na het eten zijn we richting Te Mata Peak gereden. Te Mata Peak is een heuvel vanwaar je een prachtige zonsondergang kan bekijken, helaas verpestte de bewolking de zonsondergang nogal en was het niet zo mooi als toen Carmen hier eerder was maar dat mocht de pret niet drukken.
Na een goede nacht slaap was het oudejaarsdag, tijd om naar Gisborne te rijden en te gaan feesten! We zouden 2015 ingaan op Nieuw Zeelands grootste New Year’s Eve festival, Rhythm and Vines. Samen met Sahar, Pim en Ria hebben we van te voren wat biertjes en wijntjes gedronken en hebben we een taxi genomen naar het festival. Buiten de band Bastille om waren alle artiesten op het festival ons compleet onbekend maar dit maakte de dag niet minder gezellig. Het festival zelf valt niet te vergelijken met Nederlandse festivals. De locatie van dit feest was goed maar aan de rest van de organisatie kan nog wel gesleuteld worden. Om 10 voor 12 stopte Bastille met spelen en even later werden ineens de laatste 10 seconden afgeteld. HAPPY NEW YEAR! Zielig vuurwerk maar veel binnenkomende berichten van vrienden en familie in Nederland die met ons alvast nieuwjaar meevierden.
Na een korte nachtrust konden de Unox mutsen de koffer uit en hebben we een Nieuw Zeelandse Nieuwjaarsduik gedaan. Om heel eerlijk te zijn was het nog best fris ook. Het was erg bewolkt en waaide behoorlijk.
Na om 12 uur ’s middags even via Facetime het thuisfront een gelukkig Nieuwjaar gewenst te hebben, het was toen namelijk net 2015 in Nederland, zijn we terug naar Auckland gaan rijden. Dit was een enorm lange rit, uiteindelijk waren we rond 10 uur ’s avonds terug bij Carmen thuis. Onderweg zijn we nog gestopt bij de Kaiate Falls. Carmen is al eerder bij deze waterval geweest, dit is de plek waar je vanaf de waterval naar beneden kon springen. Deze kans kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan, we zijn even snel gesprongen en daarna weer verder gereden. Dit kan ook weer van mijn lijstje afgestreept worden!
Na een nachtje bij Carmen thuis geslapen te hebben, lekker uitgeslapen te hebben en afscheid genomen hadden van Daphne en Frank zijn we richting het noorden gereden voor nog een paar dagen rond de Bay of Islands. We zouden nog drie nachten slapen in Paihia voor het voor mij weer tijd was om richting Nederland terug te vliegen. We kwamen rond 18:00 uur in Paihia aan en zijn nadat we ingecheckt waren eerst lekker wat gaan eten en hebben we op een terrasje wat gedronken. De volgende ochtend mochten we vroeg ons bed uit omdat er een boottrip op het programma stond. Carmen heeft deze boottrip een paar weken geleden ook al gemaakt en ze wilde dit graag nog een keer met mij doen. Ik kan nu wel begrijpen waarom, wat is de omgeving in Bay of Islands toch mooi, ik heb ontzettend genoten op de boot. Behalve mooie plekjes zagen we nog meer moois. We kwamen een groep van zo’n 25 dolfijnen tegen die ongeveer een half uur rond onze boot hebben gezwommen, wat ontzettend mooi om te zien! Daarna voer de boot verder naar Hole in the Rock. Helaas hebben we onderweg geen orka’s of walvissen gezien maar ondanks dat was het een heerlijke dag op de boot. ’s Avonds hebben we niet veel meer gedaan en lagen we al snel uitgeteld op bed. Dat is maar goed ook want de volgende ochtend ging de wekker weer vroeg. We stapten vroeg in de auto om richting Cape Reinga te rijden, het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. Dit was nog zo’n drie uur rijden dus vandaar dat de wekker vroeg ging. Ik vond het zeker de moeite waard om dit stuk te rijden want wat een prachtig uitzicht heb je bij Cape Reinga. Ik heb enorm staan genieten van het uitzicht en ik denk zelfs dat dit een van de mooiste uitzichten is die ik ooit gezien heb. Op de terugweg naar Paihia kwamen we langs 90 Mile Beach, hier heb je enorme zandduinen en je kan sandboarden vanaf de top van deze duinen, dit leek ons wel wat. We hebben een board gehuurd en waren klaar om naar beneden te glijden. Enige ‘kleine’ nadeel was het feit dat je eerst een enorm eind heel erg steil omhoog moet klimmen. Bij elk twee stappen gleed je er weer minstens 1 naar beneden. Het kostte heel wat moeite om boven te komen terwijl je in slechts een paar seconden weer beneden stond. Het was leuk om dit gedaan te hebben maar na drie keer de heuvel op en af te zijn geweest hielden we het toch mooi voor gezien en reden we door naar Paihia. Na het allerlaatste nachtje in Nieuw Zeeland geslapen te hebben zijn we ’s ochtends vroeg weer uitgecheckt en richting Auckland gereden. Hier hebben we op ons gemak mijn koffer weer ingepakt met mijn spullen en alvast een deel van Carmens spullen. Hierna zijn we het centrum van Auckland nog even ingegaan en heb ik kennis gemaakt met de legendarische ijsjes van Giapo, heerlijk! Uiteindelijk zijn we naar het vliegveld gereden waar ik om 23:50 uur weer vertrok richting Nederland met een kleine tussenstop in Hong Kong.
Het waren twee geweldige weken in Nieuw Zeeland, we hebben 3610 kilometer gereden in slechts twee weken, we hebben zo goed als het hele Noordereiland gezien en we hebben ontzettend genoten van wat we allemaal gezien hebben en van elkaar. Op het moment dat ik vertrok waren er voor Carmen nog maar drie weken te gaan en op dit moment zijn dat er zelfs nog maar twee. Carmen moet nog even hard knallen om alles af te maken en daarom is ze ook onderweg nog veel bezig geweest voor haar opdracht maar over twee weken landt ze weer op Schiphol en is ze weer veilig thuis, ik kan niet wachten!”
Het klinkt echt onwerkelijk, maar ik heb echt nog maar twee weken te gaan. Iets minder zelfs. Ik kijk er ontzettend naar uit om weer thuis te zijn maar ik ga NZ natuurlijk ook onwijs missen. De laatste loodjes wat betreft mijn stage en stage verslagen maar ik doe mijn best dus ik heb er vertrouwen in. Afgelopen weekend ben ik niet weggeweest om aan school te werken en zo ziet komend weekend er ook uit. Alles voor school laten we maar zeggen. Tot snel! Over 13 dagen ben ik er weer!
Cheers,
Carmen & Karsten
Foto’s (een paar, de rest verschijnen op Kars’ Facebook): http://www.mijnalbum.nl/Album=BNDRZY3A
Het zou zo maar eens kunnen zijn dat dit mijn laatste blog is en het zou ook zomaar eens zo kunnen zijn dat dit leukste is. Zo niet, dan is het in ieder geval de gekste want deze is grotendeels geschreven door Kars!
Voordat ik jullie ga verblijden met zijn verhaal (waar ik overigens hier en daar wat kleine dingen heb toegevoegd), wil ik jullie graag nog vertellen wat ik het weekend heb gedaan voordat Kars hier aankwam.
Ik zou, zoals ik had gezegd in mijn blog, waarschijnlijk gaan duiken met Sahar, Dionne en Daphne. Eigenlijk was onze boottrip en hostel al geboekt dus we zouden gewoon gaan totdat er iets onprettigs gebeurde. Sahar kreeg last van d’r buik en dit bleek een paar dagen later een blindedarmontsteking te zijn, ze werd snel geopereerd en moest natuurlijk op doktersadvies rustig aan doen. Duiken zat er dus niet in voor haar en wij wilde ook niet gaan zonder haar. Echter omdat het vakantie was hadden we allemaal een lang weekend (+maandag) dus we wilde wel iets gaan doen. Uiteindelijk had ik samen met Dionne besloten om naar Napier te gaan. Daphne leek het verstandiger om thuis te blijven omdat ze d’r koffer moest inpakken, kamer op moest ruimen en nog wat dingen af moest maken en dit moest voor maandagavond. Sahar durfde niks vast te zetten omdat je niet na een operatie gelijk topfit bent. Dus: ik zou samen met Dionne op pad gaan. Zaterdagochtend stond Dionne bij mij voor de deur en nadat ik nog even snel had gedoucht en mijn spullen had gepakt (oeps, foutje), wilde we vertrekken totdat Daphne ineens begon te twijfelen; ze wilde toch wel graag Napier zien. Ik heb Daph overgehaald om toch mee te gaan en had beloofd dat ik haar maandag met alles zou helpen. Hup de auto in en op naar Napier. Sahar nog even berichtje gestuurd dat Daph toch mee ging en d’r een fijn weekend gewenst. Reactie: “Ooooooh ik twijfel nu ook, ik voel me eigenlijk goed en wil geen weekend thuis zitten als ik ook gewoon mee kan!” “Oke Sahar, pak je spullen, we komen nu naar je toe!” We gingen dus toch een weekendje met z’n vieren tegemoet, gezellig!
Napier is best een stuk rijden dus we kwamen begin van de avond pas aan. We hebben snel boodschappen gedaan, hebben gekookt en hebben wat gekletst. Niet al te laat gaan slapen want we moest redelijk vroeg op. Volgende dag gingen we richting Hastings om een tractortour te doen naar een Gannet (vogelsoort) colonie. We zaten op de aanhanger van een tractor, 4 uur lang, rijdend over het strand in een heeeeerlijke zon. De Gannets stonken maar was leuk om te zien. Na deze tour hebben we besloten om een strand op te zoeken en de rest van de middag te ‘tannen’. Avonds hebben we eten gehaald bij de Mc Donalds en zijn we naar Te Mata Peak gereden om hier met onze maaltijd naar een mooie zonsondergang te kijken. Echter was er een wolk die het een beetje verpestte maar het was mooi! De volgende ochtend, maandags alweer, zijn we snel (zo snel mogelijk was alsnog 6 uur ofzo) naar huis gereden en heb ik Daphne, zoals beloofd, geholpen. Rond 18.00u waren we op het vliegveld om haar vriendje op te halen, leuk! Ik hoefde nog maar 1 nachtje te slapen en dan kon ik de mijne ophalen, wat had ik daar zin in zeg!
Nou mensen, ik hou ermee op, ik kom na Kars’ verhaal bij jullie terug!
3…,2…,1…, ACTIE:
Zoals Carmen vorige keer al schreef zou ik deze keer meeschrijven over onze ervaringen in de twee weken dat ik weer in Nieuw Zeeland was.
“Zondag 21 december was het dan zover, het KLM vliegtuig stond weer klaar om mij naar Hong Kong te vliegen en dan door naar Auckland. Uiteindelijk was het half tien ’s ochtends op 23 december voor ik eindelijk het vliegtuig uitstapte in Auckland.
We hadden een drukke twee weken voor de boeg en zijn ’s middags gelijk in de auto gestapt om richting Coromandel te rijden om hier kerst te gaan vieren. Na een goede nacht slaap zijn we, nadat we ons hadden ingecheckt op de camping (ja, echt!) gaan kajakken op zee. Toeval bracht dat Leonie met haar familie ook in Coromandel was. Carmen had gelijk even afgesproken met Leonie en we zijn ook met hun wezen kajakken. De dag begon heel bewolkt maar toen we goed en wel in de kajak zaten, verdwenen de wolken en zijn we, ondanks dat we ons goed hadden ingesmeerd, flink verbrand. We kwamen met de kajak onder andere langs Cathedral cove en nog vele andere leuke plekjes, helaas geen dolfijnen, orka’s of walvissen gezien maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende dag was het kerst, wat is het raar om een tent uit te zweten en vervolgens deze feestdag in je zwembroek op het strand te vieren. Ik had totaal geen kerstgevoel omdat je gewoon niet gewend bent om kerst zo zomers te vieren. Na wat kerstfoto’s op het strand zijn we doorgelopen naar New Chums Beach. Nou ja, doorgelopen, dat is een groot woord. New Chums Beach is een verborgen strand en dit maakt het ook een hele kunst om er te komen. Na een tocht van een halfuur over een heleboel rotsen liepen we uiteindelijk het hoekje om en lag het strand daar. Het was zeker de moeite waard om deze tocht te maken want wat is het een mooi plekje. Het is niet voor niets dat dit strand in de top 20 van mooiste stranden ter wereld staat. Na New Chums Beach zijn we nog even langs Shakespeare’s Cliff gereden, een prachtig uitkijkpunt over de baai waar we de dag ervoor doorheen gekajakt zijn. We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan Hot water beach, dit is een strand waarbij het water in de grond heel warm is. Mensen graven hier kuilen en gaan er vervolgens in zitten, wij hebben alleen onze voeten in het zand gestoken en toegekeken hoe andere mensen bezig waren. Het was ook veel te druk dus we hadden het gauw gezien.
Het was kerst en daar hoort een kerstdiner bij, de ouders van Leonie hadden ons uitgenodigd om bij hen te komen eten. We kregen een heerlijke spaghetti voorgeschoteld die we uiteraard buiten hebben opgegeten. Het was een gezellige avond maar ondanks de kerstmutsen was er nog steeds geen kerstgevoel.
Het was tijd om afscheid te nemen van Coromandel en in de auto te stappen richting New Plymouth, hier zouden we één nacht overnachten voor we weer verder zouden rijden richting Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Het was zo’n vijf uur rijden naar New Plymouth, onderweg zijn we nog even gestopt bij Elephant Rock, een rots die zoals de naam zegt op een olifant lijkt, maar helaas was het hoog water en konden we er niet bij in de buurt komen. In New Plymouth aangekomen hebben we snel onze spullen in onze kamer gedropt en zijn we de stad in gegaan om hier toch nog het een en ander te gaan bekijken. We zijn naar de Te Rewa Rewa Bridge gereden, een abstracte brug met een prachtig uitzicht op Mount Taranaki. Toen het donker werd zijn we naar een park vlakbij onze slaapplek gewandeld, hier werd het Festival of Light georganiseerd, het hele park was volgehangen met allerlei lampjes en creaties, leuk om gezien te hebben. Na een nachtje geslapen te hebben gooiden we onze koffers weer in de auto en zetten we koers naar Wellington. Onderweg kwamen we langs Mount Taranaki en zijn we gestopt bij een uitkijkpunt, helaas was er door de bewolking niets te zien van de berg zelf. Snel de auto weer in en naar Dawson Falls, een waterval vlakbij Mount Taranaki. Onderweg trok de bewolking helemaal weg maar zodra we stopten bij de waterval trokken er weer wolken voor, het was me niet gegund om een foto van de berg te maken.
Aan het eind van de middag kwamen we aan in de hoofdstad maar niet nadat we kennis hebben gemaakt met de lokale politie. Het resultaat? Een bon voor te hard rijden, hebben we dat ook weer eens meegemaakt! Na onszelf geïnstalleerd te hebben in ons appartement zijn we de stad ingelopen om ergens een lekker hapje te gaan eten. Wellington voelt totaal anders als Auckland. Deze stad is veel ruimer opgezet en er hangt een sfeer dat relaxter is dan in Auckland. Auckland is wat zakelijker en gehaaster. Die avond hebben we verder niet veel meer gedaan en zijn we op tijd gaan slapen. De volgende ochtend was het alweer zondag de 28e van december, tijd om Wellington eens goed te gaan bekijken. We hebben de auto gepakt en zijn naar Mount Victoria gereden, een heuvel met een mooi uitzicht op de haven en de stad helaas was de ochtend vrij bewolkt en waaide het flink in ‘windy Wellington’. Vanaf Mount Victoria zagen we het ‘Wellington Sign’ en besloten we dat we hier ook maar even langs moesten rijden. Het ‘Wellington Sign’ moet hetzelfde voorstellen als de beroemde Hollywood letters die iedereen natuurlijk wel kent alleen was het helaas stukken minder fotogeniek. Hierna reden we door naar de Weta Caves, een must-see voor Lord of the Rings en Hobbit fans. Weta Caves is het bedrijf dat alle rekwisieten voor onder andere deze films maakt. Het bedrijf is eigenlijk een klein museum waar je, je kan vergapen aan al het moois dat deze mannen gemaakt hebben, van zwaarden tot bijlen tot Hobbit voeten tot complete outfits. Carmen heeft er vrij weinig mee want ze heeft de films niet gezien maar ik vond het toch wel erg gaaf om dit allemaal te zien! Door heel Wellington heen vind je heel veel Lord of the Rings of Hobbit dingen terug. Er is zelfs een hele route door de stad waar je in allerlei cafés, restaurants, hotels en winkels beelden van de hoofdpersonages terug kan vinden. Na een biertje op een terras was het tijd voor nog een nieuwe ervaring. Het was tijd om naar het Westpac Stadium te lopen voor de voetbalwedstrijd Wellington Phoenix – Western Sydney Wanderers. Nee, geen rugby wedstrijd maar een normale voetbalwedstrijd zoals wij die in Nederland ook kennen. In mijn eigen geel-zwarte Vitesse shirt zaten we klaar om de geel-zwarten van Wellington Phoenix aan te moedigen. Al snel bleek dat voetbal niet de meest populaire sport van Nieuw Zeeland is, het gigantische stadion was zo goed als leeg maar ondanks dat en ondanks dat het voetbal van dramatisch niveau was, was de sfeer in het stadion heel goed! De wedstrijd werd uiteindelijk met 1-0 gewonnen door Wellington Phoenix. Na de wedstrijd was er de gelegenheid om handtekeningen te scoren van de spelers. Natuurlijk zijn wij ook in de rij gaan staan om wat handtekeningen te scoren. Terwijl Carmen en ik rustig stonden te praten kwam er een speler langslopen die ons ineens wel heel vreemd aankeek. “Zo, wat zijn jullie ver van huis” zei hij ineens, bleek het dus de Nederlander Roly Bonevacia te zijn die dus bij Wellington Phoenix speelt. Het zal waarschijnlijk niet heel vaak gebeuren dat er Nederlandse supporters naar zijn wedstrijd komen kijken!
De daaropvolgende maandag hadden we nog een hele dag in Wellington voor de boeg. We zijn met de Wellington Cable Car de steile heuvels opgeklommen naar een park. Deze dag was er geen wolkje aan de lucht en in het park vonden we al gauw een mooi bankje met een prachtig uitzicht over de stad, hier hebben we even heerlijk genoten van de zon voor we weer terug naar beneden gingen. In het begin van de middag zijn we richting de Red Rocks gereden, juist, rode rotsen. Deze rotsen langs de kust zijn roodgekleurd maar het leukste aan deze rotsen is het feit dat er een zeehonden kolonie te vinden is in de buurt van deze rotsen. Vanaf de parkeerplaats moesten we nog dik vier kilometer wandelen naar de Red Rocks maar goed, het was de moeite waard want de kans was groot dat we zeehonden zouden zien. Drie keer raden wat we niet zagen toen we bij de Red Rocks aankwamen, juist, zeehonden. Er was in de wijde omtrek geen enkele zeehond te vinden en een passerende auto, er konden langs dit pad alleen 4x4’s rijden, wist ons te vertellen dat er kilometers verderop een aantal zeehonden zaten maar dat dit er ook niet erg veel waren. We besloten al gauw om maar om te keren en terug te gaan richting de auto. Gelukkig wist Carmen op de terugweg al snel een lift te regelen en hoefden we niet het complete stuk terug te lopen. De middag sloten we af op het strand waar we nog even lekker hebben liggen bakken.
Na onze dagen in Wellington was het tijd om weer verder te rijden omdat met oud en nieuw in Gisborne moesten zijn. We zouden eerst nog een nachtje in Napier slapen waarna we op oudejaarsdag zelf nog een klein stukje naar Gisborne zouden rijden. Vlakbij Wellington hebben we onze eerste stop gemaakt om Rivendell te bezoeken, een bekende plek voor degenen die de Lord of the Rings en Hobbit films kennen. We zijn op de locatie geweest waar alle beelden voor Rivendell zijn opgenomen. Hierna zijn we doorgereden naar een andere wel heel bijzondere plaats, Taumatawhakatangihanga¬koauau¬o¬tamatea¬turi¬pukakapiki¬maunga¬horo-nuku¬pokai¬whenua¬kitanatahu. Wat? Ja je leest het goed, dit is een plaatsnaam. Om precies te zijn is dit de langste plaatsnaam in de wereld. Naast het plaatsnaambord met deze ontzettend lange naam erop is er helemaal niets te zien in deze plaats maar we kunnen nu toch wel mooi zeggen dat we in de plaats met de langste naam ter wereld zijn geweest. Kunnen we dat ook weer afvinken!
We zijn snel weer doorgereden naar Napier, waar we die nacht zouden slapen. Na in het hotel ingecheckt te hebben zijn we wat gaan eten. Carmen wist al waar we heen moesten, the Frying Dutchman. Een snackbar met een Nederlands tintje, er waren échte kroketten, frikadellen en niet te vergeten écht Nederlandse mayonaise, Carmen heeft ontzettend genoten, ik kan me voorstellen dat je zulke dingen echt gaat missen als je ondertussen al vier maanden uit Nederland weg bent. Na het eten zijn we richting Te Mata Peak gereden. Te Mata Peak is een heuvel vanwaar je een prachtige zonsondergang kan bekijken, helaas verpestte de bewolking de zonsondergang nogal en was het niet zo mooi als toen Carmen hier eerder was maar dat mocht de pret niet drukken.
Na een goede nacht slaap was het oudejaarsdag, tijd om naar Gisborne te rijden en te gaan feesten! We zouden 2015 ingaan op Nieuw Zeelands grootste New Year’s Eve festival, Rhythm and Vines. Samen met Sahar, Pim en Ria hebben we van te voren wat biertjes en wijntjes gedronken en hebben we een taxi genomen naar het festival. Buiten de band Bastille om waren alle artiesten op het festival ons compleet onbekend maar dit maakte de dag niet minder gezellig. Het festival zelf valt niet te vergelijken met Nederlandse festivals. De locatie van dit feest was goed maar aan de rest van de organisatie kan nog wel gesleuteld worden. Om 10 voor 12 stopte Bastille met spelen en even later werden ineens de laatste 10 seconden afgeteld. HAPPY NEW YEAR! Zielig vuurwerk maar veel binnenkomende berichten van vrienden en familie in Nederland die met ons alvast nieuwjaar meevierden.
Na een korte nachtrust konden de Unox mutsen de koffer uit en hebben we een Nieuw Zeelandse Nieuwjaarsduik gedaan. Om heel eerlijk te zijn was het nog best fris ook. Het was erg bewolkt en waaide behoorlijk.
Na om 12 uur ’s middags even via Facetime het thuisfront een gelukkig Nieuwjaar gewenst te hebben, het was toen namelijk net 2015 in Nederland, zijn we terug naar Auckland gaan rijden. Dit was een enorm lange rit, uiteindelijk waren we rond 10 uur ’s avonds terug bij Carmen thuis. Onderweg zijn we nog gestopt bij de Kaiate Falls. Carmen is al eerder bij deze waterval geweest, dit is de plek waar je vanaf de waterval naar beneden kon springen. Deze kans kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan, we zijn even snel gesprongen en daarna weer verder gereden. Dit kan ook weer van mijn lijstje afgestreept worden!
Na een nachtje bij Carmen thuis geslapen te hebben, lekker uitgeslapen te hebben en afscheid genomen hadden van Daphne en Frank zijn we richting het noorden gereden voor nog een paar dagen rond de Bay of Islands. We zouden nog drie nachten slapen in Paihia voor het voor mij weer tijd was om richting Nederland terug te vliegen. We kwamen rond 18:00 uur in Paihia aan en zijn nadat we ingecheckt waren eerst lekker wat gaan eten en hebben we op een terrasje wat gedronken. De volgende ochtend mochten we vroeg ons bed uit omdat er een boottrip op het programma stond. Carmen heeft deze boottrip een paar weken geleden ook al gemaakt en ze wilde dit graag nog een keer met mij doen. Ik kan nu wel begrijpen waarom, wat is de omgeving in Bay of Islands toch mooi, ik heb ontzettend genoten op de boot. Behalve mooie plekjes zagen we nog meer moois. We kwamen een groep van zo’n 25 dolfijnen tegen die ongeveer een half uur rond onze boot hebben gezwommen, wat ontzettend mooi om te zien! Daarna voer de boot verder naar Hole in the Rock. Helaas hebben we onderweg geen orka’s of walvissen gezien maar ondanks dat was het een heerlijke dag op de boot. ’s Avonds hebben we niet veel meer gedaan en lagen we al snel uitgeteld op bed. Dat is maar goed ook want de volgende ochtend ging de wekker weer vroeg. We stapten vroeg in de auto om richting Cape Reinga te rijden, het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. Dit was nog zo’n drie uur rijden dus vandaar dat de wekker vroeg ging. Ik vond het zeker de moeite waard om dit stuk te rijden want wat een prachtig uitzicht heb je bij Cape Reinga. Ik heb enorm staan genieten van het uitzicht en ik denk zelfs dat dit een van de mooiste uitzichten is die ik ooit gezien heb. Op de terugweg naar Paihia kwamen we langs 90 Mile Beach, hier heb je enorme zandduinen en je kan sandboarden vanaf de top van deze duinen, dit leek ons wel wat. We hebben een board gehuurd en waren klaar om naar beneden te glijden. Enige ‘kleine’ nadeel was het feit dat je eerst een enorm eind heel erg steil omhoog moet klimmen. Bij elk twee stappen gleed je er weer minstens 1 naar beneden. Het kostte heel wat moeite om boven te komen terwijl je in slechts een paar seconden weer beneden stond. Het was leuk om dit gedaan te hebben maar na drie keer de heuvel op en af te zijn geweest hielden we het toch mooi voor gezien en reden we door naar Paihia. Na het allerlaatste nachtje in Nieuw Zeeland geslapen te hebben zijn we ’s ochtends vroeg weer uitgecheckt en richting Auckland gereden. Hier hebben we op ons gemak mijn koffer weer ingepakt met mijn spullen en alvast een deel van Carmens spullen. Hierna zijn we het centrum van Auckland nog even ingegaan en heb ik kennis gemaakt met de legendarische ijsjes van Giapo, heerlijk! Uiteindelijk zijn we naar het vliegveld gereden waar ik om 23:50 uur weer vertrok richting Nederland met een kleine tussenstop in Hong Kong.
Het waren twee geweldige weken in Nieuw Zeeland, we hebben 3610 kilometer gereden in slechts twee weken, we hebben zo goed als het hele Noordereiland gezien en we hebben ontzettend genoten van wat we allemaal gezien hebben en van elkaar. Op het moment dat ik vertrok waren er voor Carmen nog maar drie weken te gaan en op dit moment zijn dat er zelfs nog maar twee. Carmen moet nog even hard knallen om alles af te maken en daarom is ze ook onderweg nog veel bezig geweest voor haar opdracht maar over twee weken landt ze weer op Schiphol en is ze weer veilig thuis, ik kan niet wachten!”
Het klinkt echt onwerkelijk, maar ik heb echt nog maar twee weken te gaan. Iets minder zelfs. Ik kijk er ontzettend naar uit om weer thuis te zijn maar ik ga NZ natuurlijk ook onwijs missen. De laatste loodjes wat betreft mijn stage en stage verslagen maar ik doe mijn best dus ik heb er vertrouwen in. Afgelopen weekend ben ik niet weggeweest om aan school te werken en zo ziet komend weekend er ook uit. Alles voor school laten we maar zeggen. Tot snel! Over 13 dagen ben ik er weer!
Cheers,
Carmen & Karsten
Foto’s (een paar, de rest verschijnen op Kars’ Facebook): http://www.mijnalbum.nl/Album=BNDRZY3A